De Scooterclassic One: Met dank aan de arme Klaren
De nieuwe oude stickers waren gelukt, ook de fuchsia T-shirts lagen te wachten. Inschrijfformulieren, wegbeschrijvingen en ‘waivers’ waren opgesteld. Alles zat snor ! Getuige daarvan de foto's ...
De lokale pers had ons een forum gegeven en alle mogelijke scooterclubs kregen een elektronische uitnodiging. Het bleef natuurlijk de vraag of we behalve ons eigen volk nog veel gegadigden mochten verwachten. Ik had dan wel eerder in de week in de stad stil gestaan naast een paar oude Heinkels, wellicht van hetzelfde jaar als de Kwakelaars die ze stuurden, en ook mocht ik daags voordien nog twee Lanaakse Heinkelaars begeleiden naar onze Oudenaardse camping Cosmos. Maar geef toe : twee Hollanders en zelfs daarbij nog twee Limburgers kunnen mijn lente niet maken.
Een mogelijke geruststelling was Sabine die rondborstig verzekerde dat er geen druppel regen zou vallen op de laatste dag van de zomervakantie.
Als je dan ’s anderendaags aanzet met een zon die vers is opgestaan aan een stralend blauwe hemel en een kwartiertje later de Markt opsnort, nog leeg op enkele vehikels achtergelaten door hun dronken chauffeurs na, dan nog durf je niet te hopen dat de dag je zal geven wat hij alvast belooft ! Iedereen druppelt binnen, allen minstens zo enthousiast maar net zo nerveus.
En stilletjes geraakt de Kleine Markt gevuld met scooters van alle slag: Bella’s, Vespa’s, Lambretta’s, Heinkels, NSU’s, met twee en met drie wielen … Een lust voor het oog die de spanning laat wegebben.
Iedereen was vrij om de mooie tocht te starten maar iedereen wachtte op iedereen zodat we met 45 samen aan het eerste landelijke scootertreffen begonnen. Waarlijk, als neofiet tussen zo’n colonne mogen rijden doet je wat. Van Oostende tot Lanaken en van Uithoorn tot Brussel : niemand wil een tocht door Vlaanderens mooiste landschap missen. Niets dan lachende gezichten en vrolijke mensen op de scooter maar ook bij de
toeschouwers. Bij elke stop werden ongelooflijke avonturen uit de oude doos gegraaid en steeds meer spectaculaire plannen voor de toekomst gemaakt. De legendarische Patersberg moest bij zoveel glorie zowaar zijn meerdere erkennen. Het eten was goed, het drinken was goed en geen van de deelnemers had onoverkomelijke pech!
In de late namiddag, toen de zon nog even hard scheen op de zondagse drukte in de stad, vielen de scooteristen terug binnen, met nog meer overmacht want een ruime delegatie van Lambretta België vervoegde de rangen van de Flying Dutchman. Wat volgde was een ontlading van puur ‘contentement’. Het zoveelste bewijs dat men met zijn best te doen, nooit misdoet.
Goed herbegonnen is zeker gewonnen, met dank aan de arme klaren …
