Als alles goed gaat...

... gaat alles goed. Zo simpel is dat ! Het doet er niet toe of de voorrijder maar op de valreep komt aangesnord en bovendien blijkt vergeten te zijn de routes in de Zumo te steken. Het is geen erg dat Nonkel na nauwelijks twee hellingen met zijn geliefkoosde Lambretta terug richting Leupegem mag tsjaffelen of dat het met nog 200 km voor de boeg oude wijven begint te regenen.Neen, neen, de rotsracers wilden veel te graag… Zeker de verwachtingen van diegene die de Slag bij de Somme alleen maar van horen zeggen hadden meegemaakt, waren hoog gespannen. En zie, zelfs in de gietende regen en ondanks verharde off-road-wegen worden de landschappen die flirten met de taalgrens zèèr gesmaakt.Aan camping ‘De Kleine Honger’ onder het Hellend Vlak van Ronquière valt alles in zijn plooi. De ‘Rijder’, thans weer een beetje de ‘Schrijver’, en de ‘Cententeller’ met eega hadden de troepen weer vervoegd. Middels een scooterrondedans werden de weergoden gunstig gestemd en kon de kletsnatte bende tijdens deel twee van drie opdrogen. ‘Bien travailler, bien s’amuser’ stond er geschreven dus het moet wel waar zijn.Verder geen akkefieten zoals in het begin van deze zomer, behalve dan misschien voor Jolien die met haar rode Vespa voor de Reddende Engel in bekoring viel. Wel integendeel alleen maar bubbels, ballen en glorie alom daar aan de Maaskant. Het is hartverwarmend om te zien hoe aan simpele picknicktafels nieuwe vriendschappen open bloeien, ook al weten we allemaal dat het bij The Flying Dutchman hem daar juist om te doen is. De motardpassanten liepen zowaar wild enthousiast aan bij de aanblik van dit tafereel!Met dertig Heemskinderen even poseren onder de Beiaardrots en dan slingerde de soms toch wel lange karavaan zich naar beneden tot in La Roche. Ik steek niet onder stoelen of banken dat de rode camaraderie de mijne niet is  maar het moet gezegd dat onze vrienden van den Bond wel weten hoe een hotel moet worden uitgebaat. Niets op aan te merken, alles pico bello in orde en correct volgens afspraak: een vrijgehouden parking, kamers snel bedeeld, een afzonderlijke maar frisse plaats voor het ‘dineetje’. Name it, they’ve got it …Wie had trouwens ooit gedacht dat de plaatselijke entertainer onze eigenste Johan Cockaert naar de kroon zou steken ? Yep, je gelooft je oren niet: van het Franse chanson over brabbelitaliaans tot je reinste ACDC en Deep Purple. Great balls of fire !Omdat Pol More per se de ongekende beveiligingsmogelijkheden van zijn GTV wilde uitproberen, werd het Flying Bert van tinternet al bij het ochtendgloren gegund om alleen met ‘zijnen Duits’, zoals hij hem pleegt te noemen, te genieten van het prachtige bochtige parcours dat zich op dag twee aanbiedt. Ik kan hem volgen want het is waarlijk bevredigend om zo met een fijne muziekje in de oren aan een gezapige snelheid langs bredere wegen door de weidse Ardeense landschappen te schuiven, ook al bracht hier en daar een ‘ribbelke’ wat onrust. En 27 scooters volgden mij en ook dat geeft iets, buiten gebruik gestelde uitzichttorens ten spijt.Aan de paddenstoel van kabouter Achouffe stond onze onvolprezen picknick meesteres Els ons onder een stekkende zon op te wachten en zij presenteerde de meute à la Française een broodje met daartussen een tapenade bereid door la baronesse Francine d’Artichaud. De mannen van de YMCA konden dat best pruimen en zij genoten mee zodat voor de tijd dat het duurde België heel even weer een land leek.Door Houffalize, kronkelend langs de Ourthe tot het stuwmeer van Nisramont jaagde onze lawaaimaker met zijn T5 het beetje zomerwild dat nog restte, den bos in. Manten zal het geweten hebben, of zat zijn achterwiel dan toch niet los ?Tijd zat voor een zwemmeke in de Floreal of zelf een slippertje. Er waren geen grachten om te kuisen, dus verkoos de oudste van de Nonkels om de spoelbak voor de voeten te kuisen. ’t Vallen viel nog mee, al werd het ergste gevreesd !Vooraleer in de kelder een paar zeer aangrijpende nummers werden te berde gebracht, kregen we eerst nog een ‘kleinigheidje’ om te eten. Het dient hier echter wel gezegd dat de wijnen die werden geserveerd op zijn minst als exquis moeten worden omschreven en wellicht kunnen tippen aan het assortiment flessen die onze premier naar verluid in de Wetstraat liggen heeft. Ze blijven mij verwonderen daar bij de ziekenkas.Sommigen, getroffen door eenzaamheid,  dronken nog een glas, anderen sloegen nog een been maar het einde naderde en dus hop naar boven, het pierken in. Menèmenam, tuptuteruru…, menèmenam, tupturutu…  en nog een keer en nog een keer tot iedereen het in de broek deed. Schitterend, Plastique !’s Anderendaags uitgelachen maar niet echt uitgeslapen, met kloosterkoffie de Rochefort wegspoelen en: ‘En avant, marche !’, zij het niet zonder eerst onze grote oudere broers op de Place du Bronze gedag te zeggen. Tevergeefs een beetje lucht bijsteken bij Cindy en dan langs snellere rechtere wegen recht naar huis. Nu ja recht ? We zijn in Givet de Fransozen een neus gaan zetten en hebben in Strépy mogen smullen van een overheerlijke hete hond. Niet heet omwille van de hond of de stralende zon maar wel omwille van de niet te evenaren saus met als toemaatje het levende bewijs er bovenop dat de oude van dagen in de lift zitten.De laatste kilometers werden door een misverstand in gespreide slagorde gereden. Nooit deed niemand zo hard zijn best om de groep die achter hem zit in te halen of was het omgekeerd ? In alle geval, onze ‘sous’ heeft zich eens temeer ontpopt als sublieme organisator van fabuleuze scooterweekends en hij verdient daarvoor een pluim. Ik geef ze hem met graagte !